Vanaf de camping is het vervoer naar het centrum goed geregeld. We kopen een twee dagkaarten, zodat we het openbaar vervoer kunnen pakken om de stad te bezichtigen. De eerste middag lopen we op ons gemak wat rond, maar zijn eigenlijk behoorlijk moe. We maken het niet laat.

We hebben geïnformeerd naar het vervoer terug naar huis met fietsen. Dat wordt lastig, omdat de trein geen plek meer heeft voor de fietsen. De trein van zondagavond zit sowieso vol, dus het wordt dan maandag avond. We besluiten een ticket te kopen om van Rome naar München te komen (verder kon ze ons niet helpen) en de fietsen op een andere manier terug te krijgen. Het bedrijf Soetens regelt fietsvervoer terug vanuit allerlei plekken in Europa en bagage kan tegen betaling ook mee. Mijn fiets is niet veel meer waard, dus daar zullen we al het bruikbare afsleutelen (nou ja... we....;-))

Zondag slenteren we nog wat door Rome, maar eigenlijk wil ik gewoon naar huis. Behoorlijk moe van het korte slapen van de afgelopen week en van het feit dat de reis erop zit. Rome is dan wel de eindbestemming, maar het doel was de tocht. Daar is een einde aan gekomen en dat is ook wennen. Wat een pracht onderweg, wat heb ik genoten, afgezien, me verwonderd, blijdschap gevoeld.... kunnen ademen....

Rome is erg druk, erg touristisch en dat voelt niet goed, het past niet bij de rest van de vakantie. Op iedere hoek wordt hetzelfde verkocht en we zijn continue alert op onze spullen. Nog een laatste stempel gehaald.

Als we bij het Vaticaan zijn, hordes mensen!! Pfff... ook nog heet!

Maandag moeten we onze fietsen afleveren op een camping zo'n 45 km ten noorden van Rome. Dat is nog even fietsen. Fijne route met hulp van Kees' Garmin. Op de camping worden we eerst zeer vriendelijk gehopen en kunnen de bagage en een groot deel van mijn fiets kwijt in een doos. Het frame en de wielen laten we achter onder het waakzame oog van de oudere eigenaar.

Toen de bus, trein, metro, Vaticaan again. Dit keer om ons testimonium te halen. We vinden de plek bij het Sint Pietersplein, overhandigen de pelgrimspassen en krijgen een mooi document overhandigd. Whauw!! Kersje op de taart.

Toen terug naar het station omdat om 19.05 uur de trein naar München vertrekt. We moeten een paar uur wachten, maar dat vliegt voorbij omdat Kees bij de bagage blijft en ik nog even lekker ga shoppen rondom het station. Dat draaien we ook nog even om. We hadden een leuk plekje gevonden in de stationshal. Toen Kees terug kwam kon hij me haast niet vinden tussen de 30 Franse studenten die zich om me heen hadden geïnstalleerd met de nodige bagage.

De trein vertrekt 20 minuten te laat. Het is heet. Met 4 andere mensen zitten we in een coupe, alle ramen open. Om een uur of 1 's nachts staat de trein behoorlijk lang stil in Verona. Omdat de temperatuur nog steeds kan worden bestempeld als 'klam warm' is slapen alleen voor diegene weggelegd die uitgeput zijn. Zo ver waren wij inmiddels niet meer, dus met tegenzin bleven we half wakker. Om 7 uur komen we in Munchen aan, ruim een uur later dan de bedoeling was. Een vervolg trein kunnen we boeken. Die vertrekt om 9.50 uur. Dat geeft ons de tijd om nog wat rond te lopen, schone kleding aan te trekken en we krijgen het gevoel weer in een omgeving te zijn die meer doet denken aan Nederland.

Vanaf München rijdt een prima ICE trein ons naar Venlo. Het duurt wel lang, maar de trein gaat lekker vlot. Wel vaak door tunnels en langs geluidwallen, maar af en toe kunnen we nog wat landschappen zien.

Eenmaal in Nederland gaat het vertrouwd en in Heerhugowaard worden we opgewacht door mijn ouders, die ons mee naar Waarland nemen voor een heerlijk maal. Daarna naar huis, katten knuffelen, douchen... slapen.... slapen....

Een samenvattende conclusie kan ik niet schrijven, daar zijn haast geen woorden voor. Voor degene die al mijn verslagen gelezen heeft zal dat niet nodig zijn. Enorm bedankt voor het meeleven, meereizen en alle positieve vibes.

Wat de volgende trip wordt? We zullen erover nadenken. Iets dat minder heet is wellicht??

Veel liefs Kees en Kelly