9.00 - 17.35

Nou nou, wat is er aan de hand met mijn benen? Ik lijk wel niet vooruit te komen. Na 10 km eerst maar eens zitten en wat eten. Ook gelijk even insmeren, want de zon schijnt al heerlijk! Weer 10 verder zie ik dat mijn gemiddelde snelheid 14,5 km/uur is. Hoe kan dat nou, ik doe toch echt mijn best. Toen maar even in mijn boekje gekeken. Al 20 km een helling van 2-3 procent. Niet echt te zien, wel te voelen. Met deze wetenschap gaat het allemaal een stuk lichter en ga ik bijna fluitend over de weg. Er komen wel een aantal klimmetjes vandaag, maar het lijkt erop dat die allemaal te fietsen zijn.

In mijn boekje staat op een gegeven ogenblik: ‘Einde weg links, daarna schuin rechts ri. Pforzheim (900 m 3-4%)'. Aan het einde van de betreffende weg ging ik links, zag de flinke heuvel naar rechts en ging eerst maar even een broodje halen op de hoek. Toen alle moed verzameld, versnelling goed en gaan... Poeh poeh, 3-4 % is wel erg zacht uitgedrukt. Maar die 900 meter vallen mee, eerder 300! Maar zag ik wel dat bord ‘richting Pforzheim'? Hmmm... Boven aangekomen kan ik geen kant op die goed kan zijn. Dan maar een stukje terug en steil naar beneden. En ja hoor, daar is wel een weg met een helling van 3-4%. Nou, dat was een extraatje vandaag. Goed voor de spieren zal ik maar zeggen.

De rest van de dag is het steeds klimmen, soms even steil, maar allemaal te fietsen.Soms kom ik puffend en zwetend boven, maar met een geweldige smile op mijn gezicht een een gevoel van overwinning. En het weer is geweldig, lekker zonnetje!! Ik bemachtig wederom een stempel van een Evangelische kerk, de Katholieke kerk is steeds ver van de route, of de pastoor is er niet. Super vriendelijke mensen allemaal. Na Pforzheim rijd ik langs de Würm, een riviertje door bosachtig gebied. Het eerste deel gaat het fietspad met flinke hellingen, daarna kan ik over de gewone weg ruim 12 km doorrijden, steeds een beetje hoger klimmend. Als ik even lekker mag dalen, ga ik met een gangtje van 40 km/ uur de berg af, wat een fijn gevoel. Een verdiende afdaling, wind door mijn haren, zon in mijn gezicht.......

Als ik weer op een vlakke weg kom hoor ik een raar geluid aan mijn fiets. Spaak gebroken! O jee, kan ik nog wel verder. Twee dames zeggen tegen me, iets dat klinkt als: 'ah, das ist nicht schlimm'. Ik vraag wat ze bedoelen met 'schlimm', de vertaling zoals ik hem hoor, klinkt niet hoopgevend. Ze zeggen dat het nog wel even zal gaan. Kees sms't dat het ook wel kan, maar dat ik wel even een fietsenmaker moet gaan zoeken. Voorzichtig fiets ik door, iedere hobbel secuur ontwijkend of met zorg bereden. Weer wat geklim en als ik dan uiteindelijk mag afdalen met 5% voor een km of 15, gaat het over een bospaadje!! Dan gaat 20 km/uur toch best hard, is het best eng, zeker met een spaak minder! Misschien maar goed ook, als ik overmoedig over een hobbel zou fietsen....

Als ik in Tübingen in de buurt van de camping kom, zie ik Wouter staan!!
Het klinkt nu vast als een ontzettende verrassing, maar hij had zijn komst al aangekondigd, hahaha. Wouter staat al even met zijn tentje op de camping. Hij is onderweg (met de auto) naar Venetië en houdt hier een tussenstop. Wat gezellig!! Morgen blijven we beide een dag hier. Gezellig even bijkletsen, fiets laten maken, een slaapzak kopen (!) en lekker ff shoppen. Alles wat ik koop, kan mee met de auto!

Vandaag dus vertrouwen! Het vertrouwen in mijn fiets is wat gaan wankelen, maar het vertrouwen in alles eromheen wordt alleen maar sterker. What if... Wat als mijn spaak 2 minuten eerder brak in de afdaling van 40 km/uur? What if, what if, gelukkig is het ‘just-as-it-is'!