5.04 - 14.54, 4.07.14

Gelukkig val ik in slaap en word ik om 4.40 uur gewekt door Mika die uit mijn telefoon ‘don't wake up, don't wake up, don't wake up' zingt. Pfff. Mijn ogen! Zo stil als ik kan pak ik al mijn spullen en ga naar beneden, waar de nachtwaker een ontbijtpakket voor me klaarheeft staanen mijn fiets uit de schuur haalt. Het is nog donker en het voelt heel verlaten in Rotterdam. Na wat omzwervingen, verkeerde route-aanwijzingen van een politie agent kom ik op het vliegveld aan. Een heel gedoe, fiets demonteren (nou ja, eigenlijk alleen de trappers eraf, de banden leeg en het stuur gedraaid...), dan op één na alle fietstassen in de flightbag. Gelukkig heb ik tijd genoeg. Bij de douane piept dat ding nog, dus ik werd nog gefouilleerd ook! Gisteren zag ik er nog zo betrouwbaar uit! Was niets te vinden, dus kon toch gewoon doorlopen. In het vliegtuig kijk ik altijd mijn ogen uit door het kleine raampje. Zulke mooie luchten en vergezichten! Zeker als de lucht weer blauw is en de zon te zien is. In Bergerac kom ik erachter dat mijn fiets is gesloopt (nou ja (alweer), alleen mijn voorlicht en mijn bidon dan (dat laatste = natuurlijk mijn eigen schuld, had ik die er maar af moeten halen)). Eerst zorg ik ervoor dat mijn fiets weer rijklaar is, banden zo hard als mogelijk opgepomptmet het kleine handpompje. Daarna ga ik op aanraden van een medewerker naar de balie om deze schade te laten rapporteren. Een vriendelijke Fransoos die vindt dat ik goed Frans spreek (hij had niet zo'n zin om Engels te praten denk ik), helpt me heel geduldig. Later ga ik op zijn aanwijzing naar een servicepunt in Bergerac. (Gewoon een pompstation) Daar krijg wederom hulp bij het oppompen van mijn banden. En aangezien ik een goed hulpstukje heb voor op mijn ventiel, gaat dat super goed. Het miezert. In Bergerac rij ik wat rond, haal mijn eerste stempel en ga dan op weg naar Minzac. De eerste 20 km: recht, vlak, lekker tempo, beetje miezer. Dan zie ik in de verte wat bergen opdoemen. Ik heb kennelijk genoeg warming-up gehad. Tijd voor het echte werk. Na Le Fleix worden de heuvels best pittig. Als ik na een tijdje naar beneden mag zoeven, miezert het zo hard dat ik er kletsnat van word en niet goed kan kijken waar ik rijd. En dat bij een gemiddelde van 36 km/uur, wat een spanning! Lekker slingeren ook. Als ik in het dal ben, gaat de zon schijnen en ik ben in een mum van tijd weer droog. Zo gaat het nog even door in alle denkbare combinatiesvan wind, zon, regen, stijgen, dalen. Uiteindelijk kom ik in Villefranche-de-Lonchat. Daar bezoek ik het kerkje, steek een paar kaarsjes op en haal bij de Mairie een stempel. Deze keer een mooie ronde met logo erin. Nog een klein stukje tot Minzac. Zo'n 2 km kan ik niet trappen, zo steil gaat de weg omlaag. In Minzac ook maar even een stempel gehaald, dat is tenslotte mijn eindpunt vandaag. De camping is rustig qua hoeveelheid mensen, dieop hun beurt, jammer genoeg, dan weer niet zo rustig zijn. Gelukkig zijn het echte ‘camping geluiden'. Ik ben ook nog uitgenodigd door de overbuurman. Die vroeg in mooi Frans of ik vanavond nog iets wilde komen drinken. 'Peut-etre..'