Om 23.30 uur besluit ik dan toch maar te gaan slapen. Het licht is uit. De bedden zijn als volgt verdeeld: 2 Aziatische meiden hebben een bed aan de ‘noordkant' van de kamer (door een grote kast is de kamer in tweeen verdeeld). Eén van de twee ligt te slapen, de andere is de ‘hort op'. Dan zijn er nog 3 bedden voor de Franse meiden die eveneens nog niet terug zijn (aan de ‘zuidkant' van de kamer, net als ik). Ik lig nog maar netin mijn bed als de Franse dames komen terug. Heel voorzichtig het slot openen, dat gaat heel makkelijk, sleutel erin, kwartslag naar rechts, klaar. (Misschien wat overbodig om te zeggen, maar voor later wel een belangrijk detail.) Heel stilletjes doen ze, ze praten niet, maken bijna geen geluid, ik hoor alleen de dingen waar ze weinig aan kunnen doen, kraken van de deur, aan - uit doen van het licht met bijbehoordende airco. Na een kwartier liggen zij ook. Een half uur later; sleutel in het sleutelgat, gemorrel, gemorrel, gerommel, gerommel.... Na heel wat geklooi gaat de deur open. Hij kraakt behoorlijk, dus je zou denken dat ze dat maar één of 2 keer doen. Nee hoor, hij gaat wel 8 keer open en dicht. (2 meiden maar hoor) Ze hebben vast veel bagage bij zich. In het vage licht kan ik zien dat ook dit twee Aziatische meiden zijn. Het lichtknopje krijgen ze niet aan. Nou moet ik zeggen dat je daar iets harder dan normaal op moet drukken, maar toch. Na een minuut lang proberen, geven ze dat op. Hetzelfde met de douche, maar daar gaat het uiteindelijk wel goed. Dan kan het kraken beginnen. Alles wat ze mee hebben zit in kraaktasjes verpakt in hun koffers. Dus een uur lang (en dat is niet overdreven!!)liggen we (de Franse meiden en ik (ook het slapende Aziatische meisje, maar die kan ik niet zien en hoor haar ook niet)) in het gekraak van die tasjes. (Tjonge, wat een rotzin, maar hij kan ff niet anders...)WantALLES moet daar uit komen. Van pyjama, handdoek en toiletartikelen tot de slippers die ze nodig hebben onder de douche. (Deze klinken overigens alsof ze 3 dagen in de stroop hebben gelegen, want de vloer is schoonmaarhet geluid....) Maar goed. Eén van de Franse meiden begint zich te irriteren, gaat recht overeind zitten en ademt een paar keer flink protesterend uit. Helpt niets, kraakkoorhoort het niet eens. Dan weer een sleutel in het sleutelgat. Gemorrel, gemorrel, gerammel, gerammel. Het lukt ook deze dameniet. Dan een zacht getik met de sleutel tegen de deur, ondersteund met zacht geroep: 'Ching'. Dat tikken wordt kloppen, het roepen wordt luider. Ching (kennelijk het slapende meisje) reageert niet. Alshet bijna gebons wordt, opent een ander meisje de deur. Ze wordt bedankt. En ze komen er gelijk achter dat ze uit hetzelfde land komen. Ze beginnen uitgebreid en heel snel te ratelen, welliswaar op fluistertoon, maar echt rustig is het niet. Een tweede Francaise gaat rechtop in bed zitten. Dan moet er door de 3 nog worden gedouched, vervolgens nog aardig wat gerommel in die rottasjes van ze en dan, om 1.15 uur is het stil. Rust.... Even dan. Om 1.42 uur gaat de telefoon aan de noordkant. Het eerste Franse meisje is weer rechtop gaan zitten. En om 3.28 uur gaat dezelfde telefoon nog een keer. Ching heeft overal lekker doorheen geslapen, maar de zuidkant had hier meer moeite mee.... Toen ik om 8.30 uur mijn bed uiting, zag ik dat er nog een stelletje is binnengekomen ook. Die hebben dat zó stil gedaan dat ik er niets van heb gehoord. Het was eigenlijk een meidenkamer, maar kennelijk was er geen plek meer elders. Onze 8 persoons kamer met 2 reservebedden was uiteindelijk helemaal bezet. Ik kan er gelukkig wel om lachen, zeker als ikmij die twee Franse meiden voor de geest haal die zo rechtop in hun bed gingen zitten.